چوپان عارف

 چوپان صالح و ساده اي به گاه نماز مغرب گوسفندان رها كرده وخودرا مهيا 

كه نمازگذارد و خودرابه دوست بسپارد. به نهرآب نزديك شدودست نمازساخت

ونفسِ خويش پرداخت وچون بازگشت به تجديد بيعت و گوسفندان را بينَت كرد

وسه تارامفقوده ديد. آه بركشيدودهان دريد وگوسفندان راصلادادولي صدا نشنيد

چوبدست برچنگ وبرديگردست سنگ بهرسوپريد ودويد ونديدو جامه دريد.

دلخور و رنجور روي برآسمان داد وفرياد زد:

_خداوندا مَر نگفتم يه دم ويرِت با گوسِندام بو تا بيام

لحظاتي سخت نفرين بربخت خود كرد وبه نماز ايستاد وآهسته گفت:

_مو نمازُمِه مي خونم اما بات قهرم

چون خواست بسم الله گويد گفت:

_سه ركعت نمازمغرب بجا مي آورم به خودم مربوطه

ملك الموت به حضرت حق عرض كرد:

_ يارب اجازت فرما تا اين بنده طاغي و ياغي راجان بستانم ودر باغي به كود

   مبدل نمايم كه از خاك كمترشود.

خداي جل جلاله فرمود:

_خاموش و در اين فقره مكوش كه اين چوپان ازبهترين عابدان منست

   عزراييل پرسيد:

_ چگونه باشد اين؟

حكيم بصيربينا فرمود:

_اين گونه باشد كه آدميان دو گونه اند. جمعي آينه اند و جمعي هرآينه

 

   پشت به حرم كردن و ياد حبيب         به ، به نماز بيدِن ودر فِرگ سيب

 

   سيب حوا  سيرت  آدم    گِرِهد          صورت اوبيد به ما ، وين عجيب

 

   غير  خدا كي  تَرِه   فتوا   بده           كي به خدا بيد غريب ، كي قريب؟