بوستان دادگر
از کتاب خین گل " سروده محمدرضا دادگر 
كو چ
اي ايل هُوارتَررَو به رَه پِركَندِه اي داري به پَس نَهليم به جا وا خُت بَرُم ايچو ندارُم هيچ كس
مَند ُم به شهرا د يرِتو وابيدُ مِه پاگير ِتو ايچو هِدُ م دلگير ِ تو معطل بكن تو يك نفس
خُم ايچونُم دل وا تونِه اَر مُردُم ايچو پا تونِه خينُم بِريسِه با توِ نِه دي خُم دِراهُم زي قفس
آلي بَرام وِيدُم به شهر كِردُم زِ ايسا سي چِه قهر گُم شاتِه شهرسيم دارِه بَهرديدُم سرابي بيد وبس
كاشكي كه پام اِشكَستِه بي دستُم زِ شونُم وَستِه بي شايد كه تيهام بسته بيد اَندِي مو كِي داشتُم هوس
دل تنگ وابیم سی نورالله بی طاقتم سی بی طلا دردِ ت به جونُم عبدالله به بَچیَلُم بهتر برس
اي ايل كوچت پايه دا رپستون ميشات مايه دار دار و درختا ت سايه دار دستُم بِگِر فِرياد رس
واستين كه "دادگر" هم بيا ازكرِخُس هِد ري سيا
ري راستِ شهرا دي نيا قول قولِ قولدارا وبس
هُوار آهسته پِر کَنده : نابود شده دِراهُم : در بیایم . خارج بشوم گُم : گفتم اَندِ ي : والا . وگر نه
ري سيا ه : رو سيا ه . پشيما ن ري راست : سراغ . سر وقت
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و نهم بهمن ۱۳۸۷ ساعت 15:2 توسط محمدرضا دادگرنژاد
|
